Yalnızlığın Yordayıcısı Olarak Benlik Saygısı ve Çocukluk Çağı Travması

Bu çalışmanın amacı, yalnızlığın yordayıcısı olarak benlik saygısı ve çocukluk çağı travmatik yaşantısının rolünün incelenmesidir. Araştırma verileri 2015-2016 eğitim öğretim yılında İstanbul Gelişim Üniversitesi İktisadi İdari Sosyal Bilimler Fakültesi ’nde düzenlenen psikoloji günleri etkinliğine katılan 401 psikoloji lisans öğrencisinden elde edilmiştir. Araştırmada “Rosenberg Benlik Saygısı Ölçeği”, “Ucla Yalnızlık Ölçeği”, “Çocukluk Çağı Travmaları Ölçeği” kullanılmıştır. Tarama modelindeki bu araştırmada, öğrencilerin benlik saygısı ve çocukluk çağı travmaları ile yalnızlık düzeyleri arasındaki ilişki için Pearson Korelasyon Analizi; benlik saygısı ve çocukluk çağı travmalarının yalnızlık düzeyine etkisi için Lineer Regresyon analizi kullanılmıştır. Araştırmadan elde edilen verilerin istatistiksel çözümlemeleri IBM SPSS 22.0 programı kullanılarak yapılmış ve araştırmada anlamlılık düzeyi [p≤ .05] olarak kabul edilmiştir. Çalışmada öğrencilerin benlik saygısı ve çocukluk çağı travması toplam puanının, sosyal ilişkilerinde doyum düzeyinin belirleyicisi olarak güçlü bir etkisi olduğu; benlik saygısı düzeyinin azalmasının ve çocukluk çağı travması toplam puanın artmasının sosyal ilişkilerde doyum düzeyini azalttığı; benlik saygısı ve çocukluk çağı travması ile öğrencilerin sosyal ilişkilerden memnuniyetsizlik düzeyinin belirleyicisi olarak güçlü bir ilişkisinin olduğu; benlik saygısı düzeyinin düşmesinin ve çocukluk çağı travması puanının artmasının sosyal ilişkilerden memnuniyetsizlik düzeyini arttırdığı ve son olan olarak yalnızlık düzeyinin belirleyicisi olarak benlik saygısı ve çocukluk çağı travmasının açıklayıcılık gücünün güçlü olduğu; benlik saygısının düşmesi ve çocukluk çağı travması puanlarının yükselmesinin öğrencilerin yalnızlık düzeyini arttırdığı belirlenmiştir. Sonuçlar benlik saygısı ve çocukluk çağı travmasının yalnızlığın yordayıcılığın da istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur.

Anahtar Kelimeler: Yalnızlık, Benlik Saygısı, Çocukluk Çağı Travması

The purpose of this study is to examine the role of childhood trauma and self-respect as a predictor of loneliness. Research data were collected from 401 psychology undergraduates attending Psychology Day held at İstanbul Gelişim University, Faculty of Economics, Administrative and Social Sciences in the 2015-2016 academic year. In the research “Rosenberg Self-Respect Scale”, the “Ucla Loneliness Scale” and “Childhood Trauma Scale” were used. In this research Pearson Corelation Analysis was used for the relation between students’ loneliness level and their self-respect and childhood trauma; and Lineer Regression Analysis was used for the influence of self-respect and childhood taruma on loneliness level. The statistical analysis of the data gathered was made by use of IBM SPSS 22.0 and significance level was accepted as [p≤ .05] in the research. What has been clarified as a consequence is as follows: Students self-respect and childhood trauma total score has a strong impact as a determiner of satisfaction level in their social relations; a decrease in self-respect level and an increase in childhood trauma total score reduce satisfaction level in the social relations; there exists a rooted connection between self-respect and childhood trauma and dissatisfaction in the social relations; a decrease in self respect level and increase in childhood trauma score escalate dissatisfaction level in the social relations; self-respect as well as childhood trauma largely determines loneliness level; a decrease in self-respect and an increase in childhood trauma score raise students’ loneliness level. Results are statistically significant in terms of self-respect and childhood trauma as a predictor of loneliness.

Keywords: Loneliness, Self-Respect, Childhood Trauma